ASÉP WUNGKUL
Lulus
sarjana téh lain jadi leungit kapusing, lain béak karuwet. Geus lulus jadi
sarjana élmu pamaréntahan téh kuring bet nambahan karingrang na haté. Geus
puguh ari keur kuliah mah, komo keur nyusun nu ngaranna skripsi. Pusing kaliwat
naker. Méh unggal peuting diuk dina hareupeun komputer téh, menerkeun naskah
skripsi meunang nyorétan dosén pembimbing. Aya ku édas éta dosén, teu kireum-kireum
nyorétan skripsi kuring. Nepi ka aya nu hiji bab dicorét kabéh. Kabina-bina.
Tapi wajar éta mah. Heueuh geus
puguh da ari mangsa harita mah waktuna élmu panemu nu diulik dalapan seméster
téh diuji. Saréréa oge nu geus sarjana mah ngalaman meureun. Enya meureun, da
geuning ayeuna mah gampang di sawatara kampus mah hayang meunang és-hiji téh.
Enya Sarjana maksud teh. Aya nu kuliahna kakara minggu kamari langsung milu
wisuda minggu hareup. Aneh.
Tapi nu matak jadi pikir keur kuring
ayeuna lain masalah éta. Keun waé lah masalah éta mah da geus kitu aya na. Keun
waé batur mah kitu asal urang ulah kabawa ku sakaba-kaba. Da nu salah moal
pahili jeung nu bener. Ngan ieu mah nu jadi sual teh pikeun kuring can manggih
kénéh gawé. Lulus téh geus genep bulan katukang. Bulan Agustus taun kamari geus
lulus tur kaasup mahasiswa nu meunang gelar cum
laude. Tapi, cum laude téh euweuh
pangaruhna geuningan, da buktina nepi ka ayeuna geus bulan Maret taun nu anyar
can kénéh manggih gawé. Da puguh enya, pamaréntah nangtukeun yén taun ayeuna
moal narima pagawé nagri, moal aya seléksi. Ceuk basa nu palinter mah moratorium téa cenah. Cilaka, sarjana élmu
pamaréntahan nu gawéna daék teu daék kudu jadi pamong praja teh moal kapaké ari
kieu carana mah. Enya, cilaka kuring yeuh!
Atuh puguh hal éta pikeun kuring mah
jadi pasualan badag. Naon sabab? Kuring téh pan sasatna tisuksruk tidungdung
hayang kuliah téh. Jauh ti kolot, ngilu jeung emang anu memang boga kalungguhan
di kantorna handap-handap ogé. Sugan jeung sugan cenah ari satadina mah anjeuna
bisa ngasupkeun gawé. Nu matak, tadina teu daék ége kuring téh sasat dipaksa ku
abah jeung ema ngarah nurut waé ka emang. Enya waé, nurut sagala rupana,
daharna, mondokna, sagalana. Pon kitu deui jurusan dipangmilihkeun ku emang
saluyu jeung kalungguhan anjeuna di kantor. Ngarah gampang asup gawé ka kantor
emang, pokna téh. Enya, opat taun katukang nyarios kituna téh. Ngan henteu ari
biaya kuliah mah, dan kuring ti mimiti seméster dua meunang béasiswa mahasiswa
pinunjul ti gupernur ditambah kuring wirausaha leuleutikan, ngajual pulsa.
“Janji emang téh teu bisa ditedunan,
Sép. Di kantor téh teu aya lowongan. Sanajan aya ogé karunya emang mah da
ayeuna mah euweuh anggaran keur ngagajih honorér,” ceuk emang dina hiji peuting
waktu kuring mencétan anjeuna.
Sajongjongan mah kuring cicing waé,
teu ngajawab. Da puguh bingung. Asa ku hayang geura-geura gawé teh, hayang geura
prak mapatkeun élmu panému ti kampus téa. Salian ti éta, hayang geura gawé téh
kapan karunya ka si abah, geus sepuh masih kénéh banting tulang. Nya, ari kuring
kitu geus tara ménta, ngan pan adi kuring masih sakola SMA kelas hiji. Baheula,
dina implengan kuring geus dicita-cita, mun kuring lulus kuliah rék tuluy milu gawé.
Enya, atuh meureun nu ngabiayaan sakola si bungsu adi kuring téh moal abah tapi
kuring. Kitu kahayang téh. Kari-kari ayeuna nguping kasauran emang kitu, atuh
kuring téh jadi bingung kaliwat saking. Ras inget kana janji kuring ka abah
hayang ngabantuan ngabiayaan sakola adi kuring.
“Oh, muhun pami kitu maha sawios waé,
Mang. Tos kalintang pisan seueurna abdi nyusahkeun Emang. Sawios, badé milari
waé padamelan satiasa-tiasa.”
“Naha, nya geus hayang pisan gawé téh,
Sep?” ceuk anjeuna muru.
“Tangtos, Mang. Kapan hoyong énggal
ngabantosan abah anggo biaya si bungsu, hawatos ka abah” ceuk
kuring balaka.
“Kayungyun. Yeuh, Lo, emang ogé
baheula teh kawas anjeun. Ngan hayang gawé téh geuning teu gampang. Emang gé ti
mimiti jadi tukang sasapu di kantor, da puguh ngan lulus és-dé. Ngan,
sabisa-bisa emang bari sakola. Nya lumayan lulus kesetaraan ogé, mun ayeuna mah
pakét C meureun. Ari alo hayang gawé téh kana naon?” ceuk anjeuna ditungtungan
ku nanya.
“Nya
hoyong mah di kantor, Mang. Tangtos waé dina padamelan anu saluyu sareng jurusan
abdi,” ceuk kuring teu loba mikir.
“Hayang langsung di kantor?” anjeuna
nanya deui. Kuring rada teu ngarti. Tapi laju ngajawab laun.
“Sumuhun, Mang. Panginten gajihna
ogé ayaan,” ceuk kuring teu éra-éra.
“Tong hayang langsung ngeunah, Sép.
Sagala rupa gé kudu nété tarajé nincak hambalan, aya tingkatanana. Emang gé
kapan jadi pesuruh heula, teu
ngurangan darajat geuning. Malah ayeuna emang gé dipercaya ku pimpinan,” saurna
mapatahan.
Kuring
simpé. Naha kitu kasauran emang teh. Teu kaharti ku akal kuring mah. Naha emang
téh hayang kuring gawé heula jadi tukang sasapu cara anjeuna. Naha maké kudu
kitu. Kapan béda jaman baheula jeung kiwari. Jeung deuih, kapan béda kuring
jeung anjeuna. Anjeuna mah waktu mimiti gawé téh lulusan és-dé, pantes jadi
tukang sasapu heula ogé. Kapan kuring mah és-hiji. Naha duméh jaman geus
barobah, ayeuna mah lulusan és-hiji téh ngan saukur payu jadi tukang sasapu. Keur
naon atuh sakola luhur ari ngan ukur jadi tukang sasapu mah. Ah, tetep teu
ngarti kuring mah kana maksud Si Amang teh.
Ti saprak harita kuring jarang cicing di imah. Pagawéan téh ngan diuk waé di
hareupeun komputer warnét. Unggal aya
lowongan gawé nu anyar ku kuring dibaca taliti pisan. Pon kitu deui lamun aya
koran gogoléran beunang meuli nu boga warnét,
sok diinjeum. Sugan jeung sugan aya lowongan gawé anu pas jeung haté tur ijazah
kuring. Tapi tétéla, keur jurusan kuring mah euweuh hiji gé nu manjing.
Tepi
ka hiji waktu, dina facebook kuring
aya béja yén hiji bank anyar keur néangan pagawé. Dina éta béja ditétélakeun yén
anu dibutuhkeun téh sarjana anu anyar kaluar, fresh graduate cenah istilahna. Malah sarjana anu dibutuhkeun téh
ti sagala widang élmu, teu diwilah-wilah. Harita, kuring langsung ngalamar, da
bisa cenah ngalamar ngalangkungan internét
heula ogé, dina situs éta bank. Cukup
ngasupkeun data ngaran, nomer KTP, jeung kasarjanaan.
Saminggu
ti harita hasil seléksi online téh
geus kaluar dina situs téa. Gumbira
naker. Ngaran kuring, Asép, aya dina daftar. Enya Asép waé wungkul da ngan sakitu
ngaran nu dipaparin ku abah jeung ema téh. Duka teuing kumaha sajarahna atuh.
Abong urang kampung, méré ngaran ogé sok sangeunahna waé, asal aya ngaranan
budak téh. Sok sirik kadang ku babaturan mah, ngaranna téh aralus. Muhammad
Panji Gumilang, ngaran babaturan kuring di kampus. Tapi, ah teu nanaon,
mudah-mudahan waé sakitu oge jadi du’a nu hadé. Enya, Asép, sugan enya jadi
kasép. Kasép rupa na, kasep haténa. Amin pisan.
Harita
éta pangumuman jelas pisan aya ngaran kuring. Asép. Asép wungkul, ngan
sakitu-kituna. Ah teu dipaliré ari nomer KTP jeung biodata nu séjén mah, da
geus puguh ngaran kuring aya didinya. Moal mungkin aya nu nyaruaan ngaran Asep wungkul. Da batur mah biasana Asep teh aya papanjangna, naha Asep Muhidin, Asep Bule, Asep Odoy, Asep Kartiwa, jeung sajabana.
Kuring
gura-giru nyiapkeun sagala kaperluan lamaran. Surat lamaran gancang nyieun,
niron tina buku “Membuat Surat Dinas/Resmi” karangan Nanang Kustiawan. Pon kitu
deui sarat-sarat anu séjénna ku kuring geuwat dilengkepan. Bérés harita téh
tilu poé ogé.
Geus
lengkep ari berkas namah. Anu tacan aya téh amplopna. Keun lah, da kantun mésér
ka tukang foto kopi di hareup. Bada magrib ogé sok muka kénéh toko éta mah.
Atuh, bérés solat magrib di musola téh, kuring mah tuluy balanja.
“Timana,
Sép?” Ceuk Bi Tati, garwana emang, waktu kuring népi ka imah tos ti toko téa.
“Mésér
ieu, amplop, Bi. Kanggo ngalamar damel,” ceuk kuring balaka.
“Damel
dimana téa, Sép?” anjeuna nanya bangun panasaran.
“Di
bank, Bi. Énjing kedah dikintunkeun lamaranana sakantenan seléksi tulis”, waler
kuring. Nuju ngobrol kitu, torojol emang ti kamar tos wiridan.
“Dédéngéan
teh rék ngalamar ka bank, Sép?” ceuk anjeunna nanya bangun geus ti tatadi
ngadangukeun guneman kuring jeung bibi.
“Sumuhun,
Mang!” jawab kuring pondok.
“Bank
dimana?” anjeuna talété.
“Upami
seléksi na mah di Bandung, namung teu terang di tempatkeunana mah. Da upami teu
lepat mah aya sarat kedah sanggem ditempatkeun di mana waé di sakumna wilayah
Indonésia,” waler kuring rada panjang.
“Aéh
aéh, naha Asép sanggup kitu ditempatkeun di peuntas?” si Emang nanya deui.
“Ah,
kanggo kuring mah sanggem wae, Mang,” jawab kuring luluasan.
“Ah,
nya enya ketang ari jiwa lengoh kénéh mah dimana-mana ogé bari sakalian nyiar
pangalaman,” ceuk Bi Tati mairan.
“Enya
ari kitu na mah, tapi pan sasatna emang téh kaamanatan ku abah anjeun, Sép.
Atuh, teu sakantor jeung emang gé, nya didieu didieu atuh di Sukabumi, ulah
jauh teuing. Asa melang. Nya ngalamar jadi naon?” anjeuna naliti.
“Upami
teu lepat mah program MDP, manager development
program, kanggo janten ménéjer, Mang. Sanaos sakola deui,” jawab kuring
balaka. Da nu kukuring dibaca mah kamari dina situs na kitu.
“Naha
ku luhur-luhur teuing kahayang teh atuh. Sagala gé kudu ti handap heula. Mun
langsung di luhur mah sok tara karasa paitna heula jadi teu karasa ogé amisna.
Teu ngarasaan heula paitna jadi bawahan, balukarna jadi teu inget ka batur, teu
nyaah ka bawahan, teu inget ka dulur”, ceuk si emang nu saeutik ogé teu dipikaharti
ku kuring.
Naha anjeunna téh bet nyarios kitu. Naha teu meunang mun jalma aya
kahayang ngarobah hirupna? Naha teu meunang jalma boga cita-cita anu luhung?
Naha si emang gaduh émutan yén kuring bakal poho ka dulur teu nyaah ka batur ku
alatan boga jabatan. Ah, beuki teu ngarti kuring mah. Padahal, Pa Ustadz kungsi
nyanggemkeun yén Allah moal rék ngarobah kaayaan hiji kaom mun éta kaom téh teu
ngarobah nasibna sorangan. Naha ieu mah kalah sabalikna. Saolah-olah emang
kuring téh ngalarang kuring boga kahayang, ngalarang kuring ihtiar. Lieur
sugan…
Atuh
isukna bral waé kuring indit ka Bandung. Jam dua janari ti Sukabumi téh.
Dikira-kira, bakal tepi ka Terminal Leuwi Panjang jam lima. Rék Solat subuh di
Bandung waé, kitu maksud téh. Tapi sapapanjang jalan Sukabumi-Bandung, dina
beus kuring ngalamun. Duh, asa dosa kacida. Dasar kuring téh budak euweuh kaéra,
euweuh rasa rumasa. Taun taun hirup
numpang di emang, ari ahirna kalah ngalawan. Peuting harita, waktu si emang saolah-olah
nyaram kuring ngalamar gawé jadi ménéjer téh kuring ngomong kieu:
“Ah,
teu kabéh jalma kedah ti handap heula atuh, Mang. Badé iraha majuna pami kedah
janten kékéséd batur heula mah,” Sakitu, teu kurang teu leuwih. Harita, éta kasauran
téh matih pisan. Enya, si emang teu ngawaler deui. Kitu deui Bi Tati. Duka teu
bisa ngadebat deui, duka bakatning ku nyeri haté ku omongan kuring. Anu
balukarna kuring ngalamun, asa dosa pisan.
Lamunan
téh panjang, sapanjang jalan raya Sukabumi-Bandung. Teu karasa kuring geus
anjog di Leuwi Panjang, enya pisan jam lima leuwih lima menit. Tuluy kuring
muru ka musola terminal. Geus kitu muru ka tukang bubur ayam. Pesen bubur ayam
samangkok. Teu kungsi lila eusi mangkok geus pindah kana beuteung kuring.
Bérés
mayar bubur. Arloji dina pigeulang leungeun nunjukkeun tabuh genep kurang dua
puluh menit. Clak kuring naék Damri. Tabuh genep langkung lima puluh tos dugi
ka Cicadas. Jrut turun. Terus naék ojég ka GOR Cikutra, tempat tés téa. Pas pisan
tabuh tujuh anjog di GOR téh.
Ojég
geus dibayar, malah dileuwihan. Tukang ojég nganuhunkeun baru kunyam-kunyem jiga
nu enya ngaduakeun da nyaho kuring rék tés. Terus kuring muru ka jero rohangan
GOR. Kasampak geus réa pisan jalma nu rék miluan tés téh. Tapi kuring teu
gimir, dan geus puguh tempat tés kuring aya di Blok A, kitu deui nomer peserta
na. Pokona mah geus apal pisan dan meunang nga-download téa tina situs éta bank.
“Para
peserta, diharap segera menempati tempat duduk yang telah disediakan. Jangan
lupa, berkas lamaran segera diserahkan kepada petugas di setiap blok”, ceuk
hiji sora awéwé dina sapéker.
Gagancangan
kuring muru ka Blok A. Map nu eusina sarat-sarat kalengkepan lamaran téh tacan
dipasihkeun ka patugas. Kuring néangan heula korsi tempat diuk kuring. Tapi,
geus ditéangan dikuriling sababaraha kali weléh teu kapanggih. Meunang tilu
balikna kuring nyusud téh, tapi teu kapanggih kénéh. Barang ninggali hiji korsi
nomerna 1002, kuring gumbira sabab nomer kuring 1001. Pasti moal jauh,
digigireunana paling ogé. Tapi kuring héran, korsi nu di gigireunana geus aya
nu ngadiukan.
“Punten,
dupi ieu korsi leres nomerna 1001?” ceuk kuring nanya ka nu keur diuk dina éta
korsi.
“Muhun,
Kang,” ceuk nu keur diuk ngaakangkeun. Bari leungeunna ngagésérkeun map anu
nutupan méja nu ngahiji jeung éta korsi tea. Ngahaja meureun rék ningalikeun
nomerna nu kahalangan ku éta map.
Barang
ditingali, bener waé éta méja téh nomerna 1001. Kitu deui ngaranna, bener Asép.
Teu kurang teu leuwih, Asép wungkul.
“Akang
calikna dimana kedahna?” ceuk kuring sarua ngaakangkeun. Éta jalma bangun
bingung ku pananya kuring. Ari maksud kuring bisi manéhna korsina di tempat
séjén tapi ngilu heula diuk didinya.
“Naha
nyarios kitu, kang? Pan puguh abdi mah didieu calikna. Ieu meja abdi. Tah
geuning nomer abdi pan 1001, nami abdi Asép, teu kirang teu langkung,” ceuk
anjeuna lengkep pisan bari sopan naker. Atuh kuring rada reuwas. Walah, jigana
ieu mahluk téh ngabohong, ceuk kuring dina haté. Teu percaya. Tapi kuring teu
ieuh ninggalikeun kaambek, tetep leuleuy nanya deui.
“Leres
wasta téh Asép?” ceuk kuring nanya bari rada teu percaya.
“Leres!”
ceuk manehna. Rada nyereng ayeuna mah, tur dibarengan ogé ku ngaluarkeun KTP
tina loketna. Enya waé ngaranna Asep, teu kurang teu leuwih.
“Naha
nya, da kuring ogé nami téh Asép, Kang! Sami deuih abdi gé Asép téh Asép waé
wungkul,” ceuk kuring. Manéhna katinggali rada reuwas jeung teu percaya. Kuring
ningalikeun KTP. Embung éléh. Duanana jadi ngahuleng. Kuring jeung manéhna
sarua bingungna. Jadi Asép nu mana atuh anu boga hak diuk dina éta korsi téh.
Sakedapan kuring jeung manéhna ngan ukur ngahuleng.
“Kenapa,
Mas?” ujug-ujug aya saurang patugas nanya.
“Euu…ieu
Pa, aya masalih sakedik,” ceuk kuring dina Basa Sunda. Ah, ku Sunda waé da
kuring mah urang Sunda, jeung di Bandung deuih, ceuk pikir téh.
“Kumaha
kitu, Kang?” ceuk si patugas deui. Ayeuna mah dina Basa Sunda.
“Ieu,
Pa, nami abdi sareng si Akang ieu sami, Asép. Duanana Asép, teu nganggo
papanjangna, Asép waé wungkul”, ayeuna Asép nu keur diuk nu ngjawab.
“Terus,
masalahna naon?” ceuk patugas tacan ngarti.
“Enya,
abdi sareng ieu Kang Asép sami-sami ngalamar dina internét ka ieu bank. Barang ku abdi diriksakeun dina pangumuman,
enya waé abdi katampi. Nomer peserta na 1001. Tapi kuring reuwas, bet korsi abdi
tos aya nu nyalikan nyaéta Kang Asép ieu”, ceuk kuring rada panjang.
“Pan
kuring ogé sarua Asép”, ceuk Si Asép nu keur diuk. Rada teugeug bangun ambek.
“Nya,
pan jenengan Asep di Jawa Barat téh seueur panginten, Kang. Kumaha atuh nya
duh…”, ceuk si patugas bangun keur mikir.
“Tah,
ayeuna mah kieu, ari nami mah tiasa waé sarua, tapi nomer KTP mah moal”, ceuk éta
patugas sanggeus mikir rada lila.
Kuring
jeung si Asep hiji deui téh buru-buru mariksa KTP sewang-sewangan, diakurkeun
jeung nu aya dina keretas pengumuman meunang nyitak. Kuring reuwas campur éra.
Enya waé éta nomer KTP téh teu sarua. Ngandung harti Asép nu aya dina éta
pangumuman téh lain kuring. Barang ditinggali enya waé nomer KTP si Asép nu
lain kuring nu bener mah. Cilaka.
Kuring
sanuk-sanuk ménta dihampura. Kuring ngaku kuring nu salah. Si patugas mah ngan
gigideug bari mesem tuluy manéhna indit. Meureun manéhna ogé kakara meunang
lalakon model kieu mah, sarua jeung kuring. Atuh kuring ogé tuluy waé indit da
teu penting deui aya didinya. Sanajan haté dipinuhan ku kaéra, beungeut gé
jigana beureum pisan. Ambek aya. Hayang seuri gé aya.
Sapapanjang
jalan Sukabumi-Bandung kuring ngalamun. Naha atuh bisa kieu jadina. Naha atuh
abah méré ngaran téh kuirit-irit teuing. Asép téh ngan Asép waé wungkul. Jadi
kuring kaéraan. Tapi ras deui inget ka si emang. Duh, moal kitu pédah kuring
boga dosa ka manéhna. Duh, dosa ti kolot meureun….Hampura emang.
Beus
Jurusan Sukabumi-Bandung
Maret
2012
Komentar
Posting Komentar